Masal Gibi Ama Değil
Davut Yücel
Bir şiir, okuru için masaya ne bırakır? Eski şiir bir şey bırakmaz; o problem çözer. Örneğin Nedîm, Âkif problem çözer. Hatta mesela İlhan Berk’in de problem çözdüğünü söylebiliriz. Şiir açısından biraz teknik bir mesele, biraz da değil. Eski şiir yazarı olaylara, durumlara hakimdir. Hakikat hakkında bize –yer yer bilgece– şeyler söyler. Hayranlık duyarız ona bu bakımdan. Kulağımız oradadır, dinleriz. “İşte burada!” der. Aslında bu bakımdan masaya bir şey bırakmaz demek haksızlık olabilir; bir manzara gösterir. Bilmediklerimizi kulağımıza fısıldar. Bir nevi aydınlanırız. Bu durum ona karşı olan bağımlılığımızı artırır.
Güncel şiirse soru sorar. Masaya bıraktığı şey, bir sorudur aslında. Çünkü dünya ve toplum önünde küçülmüştür. Üstelik bu durum karşısında ilk sorusu yine hakikate ilişkindir. Fakat bu kez sorduğu soruyla hakikatin olmayışını vurgular hatta duyurur. Ne bilgecedir söylediği, ne de hayranlık uyandırır. — İyi de nerede bu bahsettiğiniz hakikat? Ya hiç olmamıştır ya da artık yoktur. — Peki neden?
Muhtemelen buralarda bir yerde dil problemi baş gösterir ve şair kendine iş edinir bunu –dil, elbette yalnızca şairlerin ilgisini çekmemiş–. Dil, şairin, kendisine ve –eğer varsa– hakikate ilişkin ilk sorusudur diyebiliriz.
Tüm bunlarla birlikte Düğümler, bir şiir kitabı değil. Dil üzerine yazılmış bilgilendirici bir kitap da değil. Bu bakımdan onu koyabileceğimiz belli bir “masa” yok aslında. Ama dille şairane oyun oynamayı sevenler için kafa açabilecekleri bir etkinlik kitabıdır diyebiliriz.
