küçük İskender: “İnsanlar Beni Beğensin İstedim”*
Söyleşi: Enis Akın–küçük İskender
Enis: Şair olmanın senin için anlamı nedir?
İskender: İnsanlar ailesinde birinin dansöz olmasını istemez ama dansöz seyretmeyi sever. İnsanlar beni seyretmekten hoşlanıyorlar, okumaktan da değil. Varoluşum, ama dışarıda varoluşum onların hoşlarına gidiyor. Beni daha çok sokakta kabul ediyorlar. Hanelerinde değil. Ama soytarı da olmayacağımı bildikleri için çok da fazla iletişim kurmuyorlar. Bir renk olarak görüyorlar. Beni yok etmiyorlar, üstüme ilaç sıkmıyorlar, ama beslemiyorlar da. Bu tavır bir tek bana yönelik bir tavır değil, kemikleşmiş bir tavır. Barışık yaşamak gibi ortay olcu da değilim. Ben ne kadar uzaklaşırsam onlar bana yaklaşmaya çalışıyor, ben istediğim yöne onları çeke çeke götürüyorum.
Daha önce betonu çok sevdiğini söyledin, bu yüzden “New York’u da seviyorum” dedin.
Evet, ama sırf betondan, molozdan bahsetmiyorum. İstanbul’u sevmemin ama bir yandan da kızmamın altında yatan neden bu belki. Betonlaşmadan yanayım ben, bir katılaşma, kabuk oluşturmadır betonlaşma, bir kente de kabuk oluşturmadır bu. Aynı zamanda belirli bir çaba harcanmıyorsa, sanatsal bir eda yoksa o betonun üstünde, o bir tehlikedir.
* Dünya Yayınları’nın İskender’e önerisiyle kitap boyutunda bir söyleşi dizisi planlıyorduk, ama kişisel anlaşmazlıklarımız yüzünden proje yarıda kesildi. İskender’in Gümüşsuyu’ndaki evinde başladığımız bu söyleşi için, 2003–2004 yılları arasında toplam 5–6 defa buluştuk. Söyleşi ilk kez burada yayımlanıyor.
