Bu sayı, Canan Yaka’nın A. Irem Az’ın Sade Yaşadığımız adlı şiir kitabı üzerine “İnsan Onuruna Yakışır Bir Şiir” başlıklı yazısıyla açılıyor.
Sabit Kemal Bayıldıran 28. sayımızda da bir bölümünü yayımladığımız “Üçüncü Kuşak Şairleri” başlıklı yazı serisine bu sayıda Kemal Özer’le devam etti.
Ersun Çıplak, Behçet Necatigil şiirini otobiyografik verilere de…
Natama dergisi 29. sayısıyla raflarda
Bu sayının “Tanpınar’daki Turgut ve bir kanon önerisi” başlıklı ilk yazısında Enis Akın, şiirde “acemilik” kavramını, şiirimizi tanzimat dönemine kadar tarayarak teşrih masasına yatırıyor.
Davut Yücel, ilkini 24. sayımızda yayımladığımız “Şiirde ses, şiirsel mırıltının politikası” başlıklı yazı serisinin ikincisine Turgut Uyar şiiri özelinde devam etti…
Aralık 2019’da Çin’in Wuhan kentinde ortaya çıkan Covid-19 hastalığı tüm dünyada, yaşamın her alanındaki dengeleri alt üst etti. 3 Mayıs 2020’ye kadar 3,52 milyon vaka, 247.744 ölüm tespit edildi. Dünün gündemi savaşlar ve savaş göçmenleriyken bugün tüm dünya içe kapanmaya ve sosyal izolasyona odaklanmış durumda. …
Rus şair Boris Rıji, 8 Eylül 1974’te Rusya’nın Çelyabinsk şehrinde doğdu. Jeofizik mühendisi bir babanın ve tıp uzmanı bir annenin üç çocuğundan biri. 1980’de ailesiyle birlikte Sovyetler Birliği zamanındaki adıyla Sverdlovsk, şimdiki adıyla Yekaterinburg’a yerleşti. Eğitimli bir ailede yetişen Rıji, onlu yaşlarında şiirler yazmaya başladı, boksla şampiyonluk derecesi alacak kadar…
Çev. Ezgi Bıdak — Mehmet Öztek
***
Nasıl da buzla kaplı granit,
ve soğuk duruyor toprakta-
hatırayla kaplanmış bu şehri,
terk etmek istiyorum ilelebet.
Sıcak bir gar birası olacak,
bir bulut başımın üstünde,
ve bir şarkı olacak kederli-
sonsuza dek vedalaşacağım seninle.
Daha fazla gökyüzü, sıcaklık, insanlık.
Daha fazla kara keder, şair.
Ne gerek var konuşmaya sonsuzluğu,
Olmayan şeyleri daha doğrusu…
Al bak bu sensin
Bu da senin sevme organın
Hem beş bin yaşındasın
Hem üç
Bugün nefret ediyorsun
Yarın suç
Bir kazı alanında buldular seni
Yanında sevme organın
Taşlaşmış bir suret
Bir işlikte çöpe atılmış emeğin
En çok ellerin
Kavramış bak sevme organını
Son nefesini öyle vermişsin
Bizim buralarda sevgi suç
Gerçeklerden kaç
Yarım kalmış bir öç
Her gün siliyorlar hatırlama organını
Bizim buralarda tarih koca bir unut
Unutma beni çiçekleri
Ellerinde organından akmış birkaç damla sevgi lekesi
Bizim buralarda hikayeler hep yarım
Her şey biraz güç
Sevgi organına yaslamışsın başını
Bir kazı alanında
Bacaklarını karnına çekmiş buldular seni
Biraz yağmur yağmış
Biraz yağmur yağmış
Hepsi bu
Bulamıyor nefreti, ne tarih kitabında, pert
Ama gaddar hükümdar, gözü kuma dönmüş işkenceci
Bir ipi bir ucundan öbürüne yakıp, alev alev
Gerisingeri küllerini yediren deli, bozuk
Ne de dün, geçmişinde, sokak köşesinde
Planlayan yüzüne kuru ot dökmeyi, süt
Alan elinden kazanılmış üç kuşun üç lades kemiğini
Çeken serçeyi ipinden, sürükleyen…
Eksik Güç Eros’tan Mutlak Hazzın Evi Thanatos’a
Yönelen Arzu
Derginin bir önceki sayısında yayımlanan yazımın ilk bölümünde Ece Ayhan şiirine genel bir bakış ve yorum getirmiştim. Sonrasında da şairin şiirini şizofrenik söyleme ve başarısız öznenin baba’ya bakışına göre değerlendirmeye çalışmıştım. …
Bir kadın en çok 72 yaşında üzülür
İsimlerini hatırlamadığı adamların yüzlerini düşünür
Her şeyin yeniden ve daima hep aynı olmasına üzülür
Bir kadının gözlerinin altı çökük ve dişlerini kendi etine geçirmiş bir büyük balık gibi ise bir kadın
Ben gitsem iyi olur kızım
Bazen anneler toplayamaz kafasını
72 eşit parçaya…
